INFO
Grammofoonplaten, bladmuziek en muziekcassettes van A.F. Heineken
Diverse dateringen, onder meer 1963
ca. 1985
Met de muziek mee
Twee blikken met oude grammofoonplaten en een doos met bladmuziek en (wie kent ze nog?) cassettebandjes: die wat onaanzienlijke stapel in de Heineken Collection verbergt een schat aan informatie over de muzikale vader en zoon Henry Pierre en Alfred (Freddy) Heineken.
Veel mensen denken bij het horen van Freddy's naam als eerste aan jazz. De Heineken-topman was daar inderdaad helemaal gek van en bracht vele uren door in de bar van Hotel de l’Europe (nu ‘Freddy’s Bar’), luisterend naar de huispianist.
Zo vader, zo zoon
Die muzikaliteit had Freddy niet van een vreemde. Vader Henry Pierre Heineken had aanvankelijk graag musicus willen worden. Ondanks zijn strategische keuze voor een studie scheikunde - met het oog op een toekomstige rol in de brouwerij van zíjn vader, Gerard Adriaan - was die passie voor muziek nooit verdwenen. Henry was en bleef een uitstekende klassieke pianist, waardoor Freddy opgroeide met twee piano’s in huis: een Bechstein voor Beethoven en een Pleyel voor Chopin. Klassieke coryfeeën, zoals de violist Yehudi Menuhin en dirigent Bruno Walter, waren bij de Heinekens graag geziene gasten. Jarenlang zat Henry in de Raad van Bestuur van het Concertgebouw, waarvan hij later voorzitter werd. Heineken steunde het orkest ook financieel, zo bewijzen zo’n 20 elpees van een Amerikaanse tournee van het Concertgebouworkest ‘mede mogelijk gemaakt door ‘Heineken Breweries’.
Jingle-single
Ook interessant in dit verband is de single A Dutch Treat from Holland is Heineken’s Beer. Het gaat hier om een radio-reclamejingle, bedoeld voor de promotie van Heineken-bier in de Verenigde Staten, in 1958 uitgebracht door salespromotor Leo ‘The Dutch Baron’ Van Munching. Hij was de man die Freddy Heineken kort na de Tweede Wereldoorlog de kneepjes van het reclamevak leerde. De jingle past helemaal in de marketingstrategie van Van Munching, die Heineken in Amerika groot maakte door te blijven hameren op het exclusieve karakter van dit ‘exotische’ pilsener.
Songwriter
En dan is er Freddy’s persoonlijke bijdrage aan de muziekgeschiedenis. Als songwriter werkt hij in 1993 mee aan Songs by Freddy Heineken, een album dat in de vorm van een doos met bladmuziek en een geluidscassette uit circa 1985 eveneens aanwezig is in het depot. De partituren bevatten de noten van drie liedjes van Freddy's hand: As long there's music, You again en Let's get away from here. Op de demonstratiecassette staan opnamen van de liedjes op muziek van Freddy Heineken en Vincent Falcone, met teksten van Pamela Phillips Oland en gearrangeerd door Dick Bakker. Bakkers uiteindelijke cd-productie, met Kenny Colman, Toots Thielemans, Laura Fygi en The London Studio Orchestra, klinkt professioneel en dat is niet verwonderlijk: naast zijn inspanningen om het bedrijf van zijn vader internationaal op de kaart te zetten, stopt Freddy zoveel mogelijk vrije tijd in het schrijven van teksten en muziek, en de productie van jazzplaten.
Bezeten
Desondanks rept na Freddy’s overlijden in 2002 geen necrologie over zijn aanleg als songwriter. Dat wordt drie jaar later rechtgezet met ‘Freddy Heineken. He Brew’, een artikel in The Parisian Jazz Chronicles. Hierin haalt Mike Zwerin herinneringen op aan de samenwerking met de Amerikaanse klarinettist-saxofonist Michael Moore voor het ballad-album Dreamscape, opgenomen in Freddy’s studio aan de Blaricumse Bierweg. Behalve als een liefhebber van ‘bad jokes’ wordt Heineken geportretteerd als bevlogen, nee, bezeten jazzkenner en -liefhebber, die zich omringde met bekende jazzcoryfeeën en die zichzelf aan Moore beschreef met deze anekdote:
‘Do you know the story about the musician’s baby? Right after it's born, they put it on its back. There's a violin on the left side, and a pile of gold coins on the right. If the baby reaches for the violin, it's going to be a musician. If it reaches for the coins, the baby is going to be either a banker or a thief. If it grabs both, then it's going to be a songwriter.’
Jazz-rebel
Waarmee Freddy indirect verwees naar zijn muzikale opvoeding door Henry Heineken: een ‘top-notch classical pianist’ maar (zei Freddy) ‘with that kind of music I always knew what was coming next. I like to be disturbed, surprised. And that's what jazz is all about.’ In het huis van Henry Pierre Heineken gold deze stijl als ‘vulgair’ en die was voor Freddy dan ook een uitgelezen middel om zich te onderscheiden. De brouwerszoon moest al in zoveel opzichten in vaders voetsporen treden ...