Deze lichtreclame gaf in de jaren 50 aan dat in het pand een café was gevestigd. Een bruin café, welteverstaan: een typisch Nederlands verschijnsel dat zijn naam dankt aan de donkere atmosfeer, waarbij behang en gordijnen vaak ook letterlijk bruin zijn gerookt. 

Alles in zo’n traditionele kroeg met schaarse verlichting van oubollige lampjes, met donkerbruin hout en een Perzisch tapijtje op tafel, ademt huiselijke geborgenheid. Niet zo vreemd als je bedenkt dat dit type café voortkwam uit het huiskamercafé, een fenomeen uit het begin van de 19de eeuw.

Bijverdienste

Door hun piepkleine voorkamers open te stellen voor drinkend publiek (lees: mannelijke arbeiders en scheepslieden) verdienden – veelal vrouwelijke – stadsbewoners een centje bij. Ze voegden zich bij de kroegen die waren ontstaan uit herbergen en slijterijen. Maar in 1881 kwam de wet ‘tot reguleering van de handel in sterken drank en van de beteugeling van openbare dronkenschap’, die van de huiskamercafeetjes een dure vergunning eiste. Wie het kon betalen, professionaliseerde tot ‘bruine kroeg’, de rest verdween.